بازی کردن علاوه بر این که جزو ذات و سرشت کودکان است، موجب شکل گیری شخصیت و رشد مناسب جسمی، هوشی و روانی آنها نیز می شود. از همین روی رسول گرامی اسلام«صلی ا... و علیه و آله و سلم» می فرمایند: بازی گوشی و شیطنت بچه در دوران کودکیش، موجب افزایش عقل او در دوران بزرگسالیش می باشد.

بازی روح خلاقیت و نوآوری، ابداع و ابتکار کودک را رشد می دهد، پرده از روی ضعف ها و قوت هایش کنار می زند، دنیای بیرونی را برایش تجربه پذیر تر و ملموس می کند، جسم، حافظه و احساساتش را به جنب و جوش وا می دارد و نشاط و شادابی را ارزانیش می کند. بنابراین بازی تنها یک سرگرمی نیست؛ بلکه علاوه بر سرگرمی فرآیندی در جهت رشد و شکوفایی استعدادهایِ نهفته در کودک می باشد و به عبارت دیگر بازی برای کودکان امری طبیعی و خود به خودی است. اساسا از طریق بازی است که کودک با خانواده ی و محیط پیرامون خود تعامل دارد. بازی، صرف نظر از تفریح و شادی حاصله، برای رشد جسمی و روان شناختی کودک از اهمیت حیاتی برخوردار است. از طریق بازی است که کودک ارتباط با دیگر کودکان را یاد می گیرد و مهارت های اجتماعی و زبانی را کسب می کند و به ساختن مفاهیم می پردازد. بازی فرصت هایی را برای ابراز خود و خلاقیت در کودک فراهم می آورد و نیز راهی جهت تخلیه هیجان ها و انرژی اضافی است. تاثیرات مهمِ بازی در روح، روان و جسم کودک، مکتب های مختلف را به ابراز عقیده درباره ی آن واداشته است. اسلام نیز به عنوان آخرین و کامل ترین دین آسمانی، نه تنها در این باره سکوت نکرده، بلکه بازی را به دلیل انطباق با طبیعت ضروری و اجتناب ناپذیر دانسته است. امام صادق«علیه السلام» می فرمایند: فرزند خود را آزاد بگذار تا هفت سال به بازی بپردازد. بنابراین بازی جزو طبیعت و سرشت تفکیک ناپذیر کودک است که علاوه بر سرگرمی و شادابی، موجب شکوفایی استعدادهای درونی وی نیز می شود، از این رو اهمیت فوق العاده ای دارد.در واقع نطفهٌ بسیاری از عادات و آداب دوران کودکی و در هنگامه ی بازی انعفاد می یابد. پس بازی تنها یک سر گرمی و محملی برای گذراندن اوقات فراغت نیست؛ بلکه بازی مدرسه ایست برای آموختن، تجربه اندوختن و رشد کردن است.

با تشکر از: کتاب پژوهشی در عروسک آمریکایی، باربی

نوشته ی آقای اکبر مظفری

به اهتمام: مصاف  

www.masaf313.parsiblog.com

آنان که فتنه ایجاد می کنند و شرک می ورزند، بدانند، مصاف پیش روست...